Op 23-07-1923 werd in ZUID KOREA klein dorpje vlakbij Gunsan geboren: Chee-Hyong-I. Later zou hij over de hele wereld beter bekend worden als de vader van het Kyokushinkai-Karate: OYAMA Masutatsu (Mas. Oyama).

Oyama had drie oudere broers en een zuster. Zijn vader was een edelman, "Yanban", en was gerechtigd zich als zodanig te kleden (Koreaans samurai). Zij vader was ook politiek actief en had daarom een aantal "vijanden". Dit was de reden dat de naam van Chee-Hyung-I wel eens veranderde. De politieke activiteiten waren er de oorzaak van dat de familie min of meer uiteen viel. In 1931 werd de jonge Chee-Hyong-I uit veiligheidsoverwegingen naar zijn oudere zuster gebracht, die een boerderij in Manchuria te Zuid China had. Daar leerde hij van Mr. Yi kennen, die in die periode op de boerderij werkte, en die de Kempo-stijl beheerste afkomstig van Shi-Pa-Lohan-Sho (de 18 handen van Lohan).  Toen Oyama op 13-jarige leeftijd weer bij zijn ouders terugkeerde, continueerde hij zijn studie van Kempo, een tak van Shaolin-chi'uan-fa.

Door de jaren heen is er veel onzin over hem geschreven. Zo zou hij in Tokyo zijn geboren en weer andere verzinsels vermelden dat hij naar Japan ging om daar piloot te worden. Feitelijk was hij een politiek vluchteling omdat op het politieke vlak zijn vader nog steeds actief was en de situatie ontwikkelde zich zodanig dat Oyama in 1937 zich als politiek vluchteling in Japan moest vestigen. Een moeilijke periode brak toen aan. Japanners leven tot aan de dag van vandaag, laten we maar zeggen, niet op goede voet met Koreanen. Het leek in die periode het verstandigst om de Japanse Nationaliteit aan te nemen. De toen 15-jarige Chee-Hyong-I, kreeg de naam: OYAMA Masutatsu. De naam "Oyama" komt in Japan verhoudingsgewijs net zo vaak voor als "Jansen" in Nederland. Letterlijk vertaald betekent Oyama: "Grote berg". In Japan begon hij in de Sone-dojo te Kasagaya met Judo (hij werd in 4 jaar tijd Yondan), worstelen en Boksen. Het bleek dat hij "een talentvolle" leerling was. In mei 1937 zag hij in een park een aantal studenten bezig met wat later bleek, karateoefeningen. Hij werd  hierdoor intens aangetrokken en dat leidde er toe dat hij door de studenten werd meegenomen naar de Takushoku universiteit. Daar kwam hij in contact kwam met Funagoshi Gichin. Hij was meteen bevangen door de Karatemeester uit Okinawa en het lukte hem om student van Funagoshi te worden in de Mijiro-Dojo. Hij trainde als geen ander en al gauw bleek dat Oyama grote vorderingen maakte.

In 1940 werd hij bij Funagoshi Ni-Dan. In Juli 1941 werd hij als student aan de Takushoku universiteit toegelaten. Nu kon hij tevens op deze universiteit onder Funagoshi trainen. Toen hij in 1943 de militaire dienstplicht moest vervullen was hij Yon-Dan. Toen Oyama na de oorlog terugkeerde, kwam hij in contact met een aantal lieden die zich met de politiek bezig hielden. Oyama, bevangen door alle ideeën werd daardoor beïnvloed. Wat hij niet kon weten, was dat hij door deze personen werd misbruikt. De teleurstelling was enorm. In die zelfde periode was Oyama in contact gekomen met de in Japan verblijvende Koreaanse meester in het Goju-Ryu Karate: So-Nei-Chu. Deze verbleef in Koenji, Tokyo. Verraden en radeloos wendde hij zich tot  So-Nei-Chu. Deze gaf hem de raad zijn toevlucht zoeken in de natuur. Hij sprak: "Trek je terug op een eenzame berg. Dit wordt de schuilplaats om je ziel en lichaam te trainen. Na 1000 dagen bereik je een onbegrensd gevoel. Nu kun je dit nog bereiken. Smeed het staal nu het heet is. Train je eigen discipline voor het te laat is. Groei tot een groot man. Doe het nu".

In 1948 verliet hij na zijn huwelijk de beschaafde wereld en vertrok hij opnieuw naar de "wildernis"... Ditmaal ging hij naar de berg Kiyozumi-San, Chiba, op een plaats vlak bij een tempel. Deze plaats had hij gekozen omdat de omgeving hem sterk inspireerde. Vanaf deze berg zag hij de Pacific. Hij trainde daar 6 uur per dag. De rest van de tijd moest hij voor voedsel zorgen en mediteerde hij. Ook nu had hij een vriend die hem eens in de acht weken kort bezocht. Soms kon zijn vriend Oyama niet vinden, dan vertrok hij maar weer. Jaren later kwam Oyama er achter dat zijn vrouw hem heimelijk had gesteund met de betaling van het voedsel. Hij trainde daar bijna onafgebroken en mediteerde elke dag. Voor een groot deel leefde hij van wat de natuur hem gaf. Door alle elementen die hij in de loop der jaren had geleerd te verweven met de moderne en traditionele systemen, ontwikkelde hij zijn eigen Karatesysteem.

In de jaren vanaf 1953 werkte Mas. Oyama erg hard aan zijn organisatie. Veel tegenslagen kreeg hij te verwerken, maar hij boekte ook erg veel successen. Velen hebben hun "karate carrière" aan hem te danken. Discipline, doorzettingsvermogen en vastberadenheid, is nog steeds het hart van het Kyokushin-karate. Oyama verbreidde het Kyokushin-Karate over de hele wereld, 123 Landen zijn nu aangesloten. Eén maal in de vier jaar organiseert Honbu-Tokyo het wereldkampioenschap Karate. (in november 2015 voor de elfde keer) Meer dan honderd landen doen dan mee. Het staat bekend als het belangrijkste Karatetoernooi ter wereld.

Eén van mijn  leermeesters (Martin Gravestijn) vertelde mij dat hij (begin 60-er jaren) op een dag in Oyama's dojo mee moest doen met tameshiwari. Nadat ze vele materialen hadden gebroken moest hij naar voren komen om vijf(!) planken van 2,5 cm. elk, te breken met een stoot. De eerste poging mislukte. Ik heb die foto gezien waarop dat mislukte. Op de foto lijkt het alsof hij zijn pols breekt. De tweede poging lukte en dat was volgens Oyama een prima prestatie. Daarom moest hij dit met een aantal andere leerlingen een paar dagen later voor de Japanse televisie in een demonstratie herhalen. Hij was er klaar voor en bij de eerste poging lukte het niet. Bij de tweede ook niet, maar de achterste plank van de vijf brak wel. Na een aantal pogingen moest hij het opgeven. Slechts een paar keer was de achterste plank gebroken. Hij had gefaald en dat nog wel op de televisie! Aan Oyama kon hij niets merken, die keek onverstoorbaar voor zich uit. Terneergeslagen door het falen vertrok hij en vol schaamte liet hij zijn hoofd de volgende dag geheel kaal scheren (Japanse traditie). En zo vervolgde hij (vuisten in verband) de normale trainingen in de dojo van Oyama. Mas. Oyama zelf was na dit optreden niet meer bij die trainingen geweest en een paar dagen later bezocht Mas. Oyama hem -geheel onverwachts- op zijn kamer. Van verontschuldigingen wilde Oyama niets weten; hij vertelde dat hij wel had verwacht dat de planken niet zouden breken. Hij voegde eraan toe dat als je een paar dagen van te voren een dergelijke breektest (vijf planken) had volbracht, je er wel van uit kon gaan dat je dit niet zomaar binnen een paar dagen kunt herhalen. En hierop haalde Oyama een karategi te voorschijn wat hij vervolgens glimlachend overhandigde. Oyama sprak: "Dit is mijn karategi waarin ik altijd train. Nu is dit pak van jou". Oyama liet hem verbijsterd, maar met een diep gevoel van geluk en vreugde achter. En nooit meer hebben ze er nog met een woord over gesproken.